126. Winged Wonders

Op een avond, zo stil, dat je gemakkelijk zou kunnen vergeten dat geluid überhaupt bestaat, ploegde ik door een oninspirerende, schijnbaar eindeloze donkerte. Zó donker dat zelfs de herinnering aan licht verduisterd was. Alles dat ik zag waren kleurloze, ondoordringbare prikkelstruiken….

Nine Inch Nails
….tot, schijnbaar uit het niets, de zon zomaar ineens de duisternis doorboorde.
Met haar negen inch lange nagels wees ze talloze verborgen juweeltjes aan. Wild om zich heen prikkend: “Hier één en dáár één en dáár en daar nog één…!”
En al prikkend lichtte ze één voor één die saaie struikjes op en bestrooide ze met fonkelend gevleugelde wondertjes. Ze moeten er al die tijd al zijn geweest, maar met een blik vertroebeld door de duisternis zag ik ze simpelweg niet.
En toen ik eindelijk het licht zag, werd ik zo gehypnotiseerd door deze magische sprookjeswereld, dat ik bijna vergat te klikken….
Bijna.