127. Blurred Lines: De herfst van 2018

Kleurgeweld

Vol herfstverwachting stapte ik de herfst van 2018 in, maar alles was…ánders.
Ja,  het was inderdaad herfst en leek in de verte wel op hoe ik het me herinnerde, maar dat woordje ‘herfst‘ dekte dit keer niet helemaal de lading.
Wie had dat kleurenschuifje een slinger naar rechts gegeven? Wie had die verfpot omgeschopt?! Die kléuren!  Ze overvielen me niet, ze overmanden me als een stel woeste krijgers, langsrazend op een ontembare kleurenstroom. Aan mijn haren werd ik het bos ingesleept, compleet weerloos tegen zoveel kleurgeweld.

Zo was het bos. Maar t voelde als zoveel méér.

Voorbij geel

Een rij lariksen kwam voorbij. Normaal gesproken grappige, maar onopvallende boompjes. Maar dit keer was geel was zo fel geel dat het me bijna tegemoet schreeuwde. Dit was geen gewoon geel, dit was voorbij geel. En ik was nog maar de rand van het bos…..wat stond me daar binnenin te wachten…?

Herfst in een framepje…. Mooi, maar niet ‘mijn’ herfst.

Zelfs de doorgaans zo bescheiden huis-, tuin- en keukenberken waren getransformeerd in professionele publiekstrekkers. Ze leken de blaadjes van de stam ontkoppeld te hebben om ze vervolgens als een malle in het rond te strooien, zodat het hele bos bezaaid was met lichtgevende vierkantjes. Alsof iemand het nodig vond dit toch al zo overdreven feestelijk bos nog eens op te leuken met gele confetti.

Berken. Normaalgesproken best bescheiden huis-, tuin en keukenbomen. Dit jaar ware publiekstrekkers….

Oranje waas

Eenmaal in het bos, leek er wat rust te komen in de vorm van duistere dennen die in al hun sombere donkerte weinig aandeel hadden in het kleurenfeest. Ware het niet dat deze in hun schijnbaar onschuldige onopvallendheid fungeerden als perfect podium om – slechts met behulp van een klein streepje zon – de Amerikaanse eik in de spotlight te zetten. Die vervolgens in al zijn rode glorie mijn laatste beetje aandacht volledig opslokte. Terwijl ik nog een dappere poging deed deze kleurenoverdosis te verwerken, deelde een ongevaarlijk ogend beukenlaantje de genadeklap uit. Mijn laatste coherente beeld werd weggevaagd met een genadeloos oranje waas. Ik deed het even niet meer. Was ik een computer geweest dan had de melding ‘Colour Overload ‘in mijn scherm geknipperd.

Een beukenlaan in herfstkleuren; herfst op haar mooist. En toch dekte dit voor mij niet de lading.

Herfst Medley

En ook het typen van dit stukje kost me moeite; hoe kan ik iets omschrijven waarvoor niemand blijkbaar ooit de moeite heeft genomen woorden te verzinnen?  Het bos leek wel een orkest. Een medley van donkerblauwe bassen, oranje violen, donkergroen pianospel, knalgele trompetten en een rood cello-ensemble; mijn ogen tetterden ervan! Omdat ik géén dirigent ben en met geen mogelijkheid structuur kon aanbrengen in deze chaos moest ik iets anders verzinnen. Ik deed mijn ogen dicht, waardoor het eindelijk even stil werd.
En ineens had ik het lumineuze idee om die camera, die toevallig toch doelloos in mijn hand hing, eens te gebruiken. Misschien kon ik orde in die chaos klikken? Om zoveel moois in slechts 22 miljoen pixels te vangen was quite a challenge, maar ik kon het op zijn minst proberen!

Als ik nou eens wat vormen weg zou laten, om zo meer tot de kern te komen…. Dit kwam meer in de buurt, maar dit was het óók nog niet….

Op zoek naar de essentie van herfst

Terwijl ik een onbeholpen poging deed weer wat grip op mijn herfst te krijgen, liep er een vrouw langs, die vrolijk kwetterde: “Ik ben héél benieuwd wat je nu in beeld hebt staan..!” Eén ding wist ik zeker: “Niet wat jij nu hoopt…”, maar braaf toonde ik haar mijn schermpje. Het lukte haar niet helemaal de teleurstelling in haar stem te verbergen en semi-verontschuldigend hoorde ik mezelf uitleggen: “Het bos is prachtig, maar ik word een beetje (…) overweldigd door al die kleuren, dus probeer ik vooral dát in beeld te brengen, zonder dat ik afgeleid wordt door onbenulligheden als vorm of scherpte….” Ik kon nog net vanuit mijn ooghoek zien dat de vrouw in een groot vraagteken veranderde en hoofdschuddend verder beende, terug naar haar wél scherpe bos, terwijl ik me gewillig liet meevoeren, terug naar mijn oranje vuurzeeën en geelgroene lariks-berk-versmelting. Ahááá, dus dat was ik aan het doen…op zoek naar de essentie van herfst…!

Je ziet de bomen….en het licht….. Het beeld nodigt mij uit om dat bos in te stappen….

Blurred Lines. Tussen mijn herfstimpressie en een jaren zeventig streepjes-pyjama…

Los van het bos

En voor mij was die essentie volkomen duidelijk; de kleur! Je hoeft natuurlijk helemaal niet vast te leggen wat er IS. Dat is er namelijk al. Je kunt ook vastleggen wat je belééft. Als een impressie van wat is. Hoe heerlijk is dat?
En zo maakte ik me los ik me uit de greep van het bos en kon ik me helemaal storten op ‘mijn herfst’… Zonder regels en zonder vastomlijnd doel; vrij.

Dat geel dit jaar is niet gewoon geel, maar…voorbij geel. En dat wil ik in beeld.

Poging tot eenwording van somstreepderdonkere dennen en frisvrolijke lariksjes

 

Een geslaagde samensmelting tot een groengeel geheel dat mij bevalt. Al zal de herfst-essentie een buitenstaander misschien volledig ontgaan 😉

Dat vúúr van die zwarte stammen en de roodoranje beukenbladeren die samen voor vuurwerk zorgen, dat zocht ik!