117. Chaos in Beweging

Voorafgaand aan een te schrijven stukje, kan het stormen in mijn hoofd. Ideeën razen voorbij, flarden losse woordjes gaan bijna te hard om te grijpen, losse spinsels tollen rond als herfstblaadjes op een winderig pleintje. Tussendoor dwarrelen vage associaties onophoudelijk naar beneden, af en toe weer opgestoven door een neerploffend beeld.
Chaos heerst en aan mij de uitdaging om daar een leuk en lekker leesbaar lapje tekst van te breien.

Inmiddels heb ik de de ervaring en het vertrouwen, dat dit is hoe ik werk en dat er wel degelijk structuur verborgen zit in die chaos, dat deze alleen nog even tevoorschijn getoverd dient te worden. Dit is mijn creatief proces; als een beeldhouwer hak ik mezelf een weg door een vormeloos blok steen. Brokstukken en stof vliegen rond, net zo lang totdat de verborgen inhoud zichtbaar wordt. Ik weet, ik voel, dat er uiteindelijk een vorm uit zal komen en ben nieuwsgierig welke. Ik moet alleen al de losse elementjes met elkaar zien te verbinden. Simple as that.

Voor degenen die ik nu al kwijt ben, even een klein snapshot uit mijn hoofd, op het moment van schrijven: Dit zijn de steentjes waar ik mee bouw;

“Magnetisch ijzervijlsel, Rupert Sheldrake, verbinding, gesynchroniseerde oriëntatie, sort sol, ruimtelijk inzicht, collectief bewustzijn, bijen, richtingsgevoel, leiderschap, zwermen, the Borg, correlatie, morfische velden, individualisme, mysterie, gedecentraliseerd systeem, cohesie I, Escher, lawinevorming, kritische massa, chaostheorie, migratie, eenzijn, Barbapapa, aantrekkingskracht, Descartes, kristallisatie, gnoes, stigmergie, kuddegedrag, fractals, vissen, morfische resonantie, cohesie II, denkprocessen, zonsondergang, magie, interactie,  cohesie III, beweging, inspiratie”

Lijkt dit volkomen onsamenhangend? Dat is het niet. Alle bovenstaande termen hebben minstens één gemene deler; zijn allemaal verbonden met mijn hoofdonderwerp.

…zodra ik ga zitten, druppelen de eerste lettertjes binnen, als aankondiging van wat komen gaat. Nog niet heel duidelijk, maar het begin is er. Ik kijk er naar en volg ze en steeds meer associaties en ingevingen komen voorbij. Nog wat incoherent, maar langzaam maar zeker beginnen ze samen te klonteren. Steeds meer letters voegen zich samen en beetje bij beetje vormen ze begrijpelijke woorden. Groepjes woorden organiseren zich en verworden tot keurige zinnen en ik ontwaar zowaar de eerste logica. Zinnen worden langer, complexer, het worden er meer en meer en samen vormen ze alinea’s. Ze veranderen van plaats en vorm en als in een spelletje Tetris vallen blokjes in elkaar en puzzelen ze zich samen, sneller en sneller en nog sneller….

…alles lijkt in een stroomversnelling te raken. Als magneten trekken de afzonderlijke clusters elkaar aan en volkomen natuurlijk en soepel integreren ze tot één gigantische geheel. Ondanks de snelheid waarmee ze elkaar naderen verloopt deze ontmoeting vloeiend, alsof er al duizenden generale repetities aan vooraf gingen. Als vanzelf vormen ze samen een nieuwe samenstelling, alles verloopt volkomen harmonisch. Een even ondefinieerbaar als ongrijpbaar iets, dat met een enorme energie de ruimte vult en alle aandacht opeist. Het versnelt en vertraagt, krimpt en dijt uit, gaat laag en hoog, in golven en in staccato en elke afzonderlijke speler kent zijn rol. Terwijl ik opgeslokt wordt door het hypnotiserende ritme van dit enorme ‘iets’, is de magie nog maar net begonnen. Alsof er een geheime afspraak staat; die plaats, die tijd, daar en dan zal het Grote Gebeuren plaatsvinden. Mijn gedachten worden verdrongen door tienduizenden, misschien wel honderdduizenden spreeuwen die in een magische dans samensmelten tot één enorm wezen dat volkomen logisch en soepel door de lucht pulseert. Ik verdwaal in een wervelwind van harmonische chaos en gesynchroniseerde luchtacrobatiek. Bij elke blik verandert de wolk van vorm, als  een reuze-Barbapapa, die de show van zijn leven danst tegen de roze avondlucht.

Uiteindelijk duikt de zwerm, moegevlogen, naar beneden, leeft nog een keer op, om met een laatste krachtsinspanning nog één afscheidsvlucht te doen en gaat dan liggen….

Descartes : “the ordinary laws of nature tend to produce organization”

…de razende stroom mindert vaart, lettertjes vallen stuk voor stuk op hun plaats, verbinden zich tot een eenheid, gedachten komen tot rust om uiteindelijk, steeds langzamer en logischer bewegend, te resulteren in hun uiteindelijke vorm…
De storm komt tot rust.
Het is klaar.

Ideeën razen voorbij, flarden losse woordjes gaan bijna te hard om te grijpen….

…losse spinsels tollen rond als herfstblaadjes op een winderig pleintje.

Er zit er wel degelijk structuur verborgen in de chaos, deze hoeft alleen maar even tevoorschijn getoverd te worden.

Nog wat incoherent, maar langzaam maar zeker beginnen ze samen te klonteren

Ze veranderen van plaats en vorm en als in een spelletje Tetris vallen blokjes in elkaar en puzzelen ze zich samen, sneller en sneller en nog sneller…

Als magneten trekken de afzonderlijke clusters elkaar aan en volkomen natuurlijk en soepel integreren ze tot één gigantische geheel.

Als vanzelf vormen ze samen een nieuwe samenstelling

Het versnelt en vertraagt, krimpt en dijt uit, gaat laag en hoog, in golven en in staccato

Elke afzonderlijke speler kent zijn rol

Op die plaats, die tijd, daar en dan zal het Grote Gebeuren plaatsvinden

Als een soort reuze Barbapapa neemt het vorm na vorm aan.