118. De wonderen zijn terug!

Picture this……

…..een tropisch strand…
…waar het geluid van de branding vermengd wordt met het geschreeuw van apen en ondefinieerbare exotische vogels. Waar kreeften in palmbomen klimmen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Waar de 50 tinten groene  jungle vrijwel naadloos overloopt in alle gradaties zeeblauw die een mensenbrein maar kan verzinnen. Niet dat ik daar veel van zag, aangezien de zon vóór het toetje al onderging en het begrip straatverlichting daar waarschijnlijk nog steeds niet is uitgevonden. Het was daar dus donker, zoals wij het alleen in onze duisterste dromen kennen.

Daar liep ik. Nergens vandaan en niet specifiek ergens naartoe; simpelweg mijn tenen achterna, omdat het warme natte zand voelde naar meer…

Het enige aanwezige licht kwam van boven, in de vorm van miljarden fonkeltjes, over de hemel uitgestrooid als glitterpoeder. In dit land wordt op sterren namelijk niet, zoals hier in Nederland, bezuinigd. Evenmin als op het eindeloos omklappen van golven. Dikke schuimkoppen bleven maar komen en gaan, alsof het niets kostte. En ook ik liep volkomen moeiteloos verder in de eindeloosheid van de avond, zonder doel, met slechts zicht op een vage illusie van zeeschuim….

De hemel op zijn kop

…tot er zich plotseling iets voordeed dat ZO opvallend, vreemd en onbekend was, dat ik twijfelde of ik niet droomde. De sterrenhemel leek naar beneden te zijn gedwarreld, om vanaf de bodem haar miljoenen minuscule ledlampjes via de golven naar boven te laten schijnen. De tot dan toe bijna onzichtbare zee veranderde langzaam maar heel zeker in een enorme blauwe lichtbak! De hele branding lichtte op in felblauw, als ware de zee veranderd in een enorme Philips ambient light.
Wat wás dit? Wie had al die Tinkerbellen losgelaten?!

Als een kansloze schipper, verleid door het prachtige gezang van sirenes – de dochters van zeegoden- werd ik richting het water gelokt door dit bijna onweerstaanbaar blauwe elvenlicht. Wellicht zou ik  hetzelfde lot als de arme schippers ondergaan zijn, als de betovering niet plots verbroken was geworden door een blik op de grond onder mijn voeten. Ik werd achtervolgd door een spoor van licht! Elke stap liet een afdruk van blauw knipperende lampjes achter, waardoor ik me een soort Moonwalkende Michael Jackson waande.
In een betoverende houdgreep van fascinatie tussen het fonkelend spoor achter me en de eindeloze blauwe energie voor me, werd heteen avond om nooit te vergeten. Ik mocht de ademloze getuige zijn van een lichtshow waar Vangelis zijn vingers bij af zou hebben gelikt.

Na een paar weken landde ik weer in mijn eigen, aardig magieloze Nederland en – nieuwsgierig als ik ben – moest ik het weten; Wát dan. En hóe dan… ?!
In die tijd waren Wifi en 3G nog volkomen science fiction, dus ik was blij toen Google eindelijk de de verlossende woorden toonde: Het blauwe mirakel had een naampje: Bioluminiscente alg. De meer populaire term zeevonk doet dit blauwe wondertje gelukkig iets meer eer aan.
En, zoals wel vaker het geval is, riep dit antwoord alleen maar meer vragen op:

• Waarom geven ze licht?
• Zijn ze giftig?
• Hoe laden ze zich op?
• Communiceren ze met die lichtjes?
• Of is het enkel voor de mooi?
• Zijn het diertjes?
• Of plantjes?
• Waar zijn ze als ze niet hier zijn.
• Of zijn ze altijd hier, maar doen ze soms het licht uit?
• Wanneer en waar worden ze geboren?
• Hoe lang leven ze?
• Zijn ze er ook in het oranje, of roze?

Maar de Vraag der Vragen bleef al die jaren: Zal ik deze magie óóit weer mogen meemaken…? En hoe dan…. Waar dan…?

Picture this…..

…een wat minder exotische setting…
Tussen de Koninklijke Reddingsbrigade en Zeezicht, in een nachtelijk zee, verlicht door windmolens en boten,  mocht  ik na 10 lange jaren het Blauwe Wonder eindelijk opnieuw zien! En geloof me, mocht je ooit getuige worden van zo’n indrukwekkende Glow-in-the-dark-branding, dan wordt de omgeving als vanzelf onbelangrijk. De totale blauw-OD laat je spontaan vergeten dat je überhaupt op aarde bent.

Eindelijk weer fonkels. Eindelijk weer betoverd worden. De magie is terug…..

Zeevonk; blauw oplichtend zeewater veroorzaakt door bioluminescentie. Vooral tijdens zwoele zomeravonden is de kans op zeevonk aanwezig.

Het is niet bekend waarom het ‘lichten der zee’ optreedt. Mogelijk is het een afweermechanisme om belagers af te schikken, misschien ook simpelweg bedoeld om te veel zuurstof te verbranden.

Als ribkwallen of oorkwallen of zogenaamde ‘zeedruifjes’ zeevonk hebben gegeten, kunnen ze ook oplichten.

Zeevonk is een pantserwier (een heterotrofe dinoflagellaat), een groep eencelligen waarvan niet bekend is of het planten of dieren zijn.

 

Zeevonk is niet giftig, maar bevat wel ammoniak. Zwemmen in grote hoeveelheden zeevonk is op zich niet gevaarlijk, maar wel kan er na afloop huidirritatie ontstaan.

Zeevonk kan de zee overdag roodachtig kleuren, als ze bloeien.  Dit fenomeen wordt ook wel red tide, rode tij, genoemd.

Zeevonk komt voor in zowel koele kustgebieden als baaien van subtropische gebieden.

De bloei van zeevonk kan paars, rood of groen zijn. (deze lichten blauw op)

Zeevonk produceert blauw licht bij beweging. Dan kan gebeuren door in zee te lopen of te zwemmen. Ook de beweging van de golfslag veroorzaakt dit effect; de branding geeft blauw licht.