Wonderlijk wezen
2023 trapte af met zandhappen. Terwijl een bepoederde zeehond mijn frame vult, realiseer ik me dat dit dier dat blijkbaar achterin de rij lag toen poten, oren en staarten werden uitgedeeld. Het lijkt wel een soort behaarde larf, opgeleukt met enorme ogen en twee schattige vleugeltjes. Gelukkig lijkt dit gebrek aan lange ledematen ze geenszins te hinderen. Sterker nog; zeehonden zijn chronisch blij. Onaangedaan door regen, storm of kou of storm, rollen ze glimlachend door het zand en zwaaien vrolijk naar de camera met die aandoenlijke kleine flapjes. Terwijl ik transformeer tot levend zandsculptuur, geniet ik met het kleine beetje resterend zicht van dit wonderlijke wezen dat als een zielsgelukkig zandtaartje ligt te shinen op het strand.
Collectors items
Voor winters in Nederland zou zo langzamerhand wel een nieuwe naam verzonnen mogen worden. (Iemand?) Kou, ijs en sneeuw zijn collectors items geworden. Verhalen over wekenlang sneeuwpoppen bouwen, op de schaats naar school en ijspegels larger than life, beginnen een hoog oma-vertelt gehalte te krijgen.
Anno nu moet die vallende vlok grijpen zodra je hem ziet, want hij is gesmolten voordat ie de grond raakt. Meer dan ooit is het een kwestie van right time, right fox. Mijn vos in de sneeuw was uiteindelijk een feit, maar vos en ik waren het er unaniem over eens dat windkracht negen met horizontale sneeuw serieus geen feest is.
Gezamenlijk gevezel
Toen mijn broertje me vroeg of ik de nieuwe huisstijl voor zijn nieuwe traprenovatie bedrijf wilde maken zei ik uiteraard ja, niet beseffend dat hij praktisch bij me in zou trekken. Zo vlot als de naam Trapmanschap bedacht was, zoveel bloed, zweet, tranen en tijd vergde ons gedeeld perfectionisme. Maar heej….kijk dit dan!! 🙂
Razendsnelle rijp
Het lijkt alsof zelfs rijp zich heeft aangepast aan dit vluchtige tijdperk. In een TikTokwaardig tempo wordt supersnel wat mist aangemaakt, gelardeerd met een kortstondig vorstje en dan is het een kwestie van gáán. Want als je drie keer met je ogen knippert is die witte wereld slechts nog een vervlogen droom. Maar, hoe kort ook, in 2023 zette ik de tijd heel eventjes stil om samen met een vos in een tijdloze sprookjeswereld te mogen verkeren.
Vossenemancipatie
Welpjes blijven één van de mooiste cadeautjes van de natuur. Uiteraard zijn repeterende rituelen in het welpenseizoen: het vinden van de burcht, de eerste welpenstapjes buiten, de eerste keer dat de welpjes gezoogd worden en het bijna standaard verhuizen van de vossen familie, waarna het hele zoek-en-vind ritueel weer van voren af aan begint. Maar bovenal blijven vossen, zelfs na ruim een decennium fotograferen, me verrassen.
Zo zijn het traditiegetrouw de dochters uit een eerder huwelijk die helpen bij de verzorging van de kleintjes. Dit jaar vertrok de enige dochter echter en stonden de oudere zoons te trappelen om mama bij te staan. Wat soms hilarische momenten opleverde, zoals de blik van die mannen als de welpjes probeerden bij ze te drinken. Maar het mooiste was de aandoenlijke liefde van de rekels voor deze kleintjes. Meer dan eens zag ik ze met een schuin koppie aww doen bij het zien van zoveel schattigheid. Vossenemancipatie is een feit!
Bemoeizuchtig blauw
Het mag duidelijk zijn dat ik boeken kan schrijven over vossen, maar heel soms zijn er vogels die ZO de aandacht opeisen dat ze erin slagen mij tijdelijk vogelaar te maken. Dit jaar was het een klein vogeltje dat zijn blauwe borst bijna in mijn lens duwde en me tot fotograferen dwong.
Goudgeel geluk
Tegen de traditie in fotografeerde ik dit jaar geen verjaardagswelpjes, maar bleef ik in vogelstijl. Er zwom een clubje goudgele schattigheid bijna mijn tuin in dat zorgde voor één van de leukste verjaardagscadeautjes ooit!
Het Grote Libellenfeest
Er zijn veel mensen die niet van insecten houden. Ze vinden ze vies en zelfs eng. Ik heb dat nooit begrepen. Insecten zijn magische wezens en het maakt me oprecht verdrietig dat wij ze binnen ons mensenleven letterlijk zien verdwijnen. We hebben allemaal de herinnering van een vlinderstruik vol vlinders en langs een sloot lopen waar de libellen bijna IN je oren vlogen. En nu mag je al blij zijn met één verdwaalde vlinder. Tot ik op een die mooie zomerdag werd uitgenodigd op het grote libellenfeest en me weer even Roes en het Grote Insectenboek waande.
Advent kalender
Fotografie was jarenlang mijn blijdschap, mijn ontspanning, mijn troost, mijn uitlaatklep, mijn houvast, mijn deurtje naar een mooiere wereld. Halverwege de zomer knalde deze deur met een klap dicht. En daar stond ik, in het donker.
Langzaam wenden mijn ogen echter aan de duisternis en zag ik overal kiertjes licht om me heen. En waar kiertjes zijn, zijn deurtjes! En deurtjes zijn er om geopend te worden, als een soort real life advent kalender. Elke deur bood toegang tot een nieuwe verrassing; soms fijn en soms reden om hem snel weer dicht te gooien. Af en toe was het flink zoeken naar de sleutel, maar des te leuker wanneer we die dan toch vonden. Eén deurtje bleek zo verroest, dat ik het met geen mogelijkheid open kreeg. Familie, vrienden, kennissen en buren sprongen bij en met vereende krachten duwden, trokken, schuurden en schaafden, hakten en zaagden we tot ook dit deurtje eindelijk openzwaaide! Erachter troffen we een kamer vol stellingkasten met op elke plank keurige stapeltjes zegeningen, zoveel dat we ze ook in 2024 blijven tellen!
En om sluiten met een mooie open deur: Alle goeds gewenst voor 2024!
www.roeselien.nl 