Goudgeel Geluk – Gele Baby Eendjes

Fomo

Het was een mooie zomeravond en ik was bijna jarig. Om de volgende dag lekker fris en fruitig te kunnen feesten, was ik een avondje thuis. Ik kan dat.
En terwijl ik alvast fantaseerde over alle cadeaus die ik zou krijgen, zag ik vanuit een ooghoek dat het licht wel erg mooi dreigde te gaan worden. Dat was niet de bedoeling, want dan klopt fomo op de deur en die was niet uitgenodigd!
Net iets te levendig drong het beeld van verjaardagswelpjes in gouden licht zich aan me op. Jeez, wat was irritant mooi. Ik schudde deze zinloze gedachte met moeite van me af en maakte spleetjes van mijn ogen om die te enthousiaste avondzon te negeren. Wat redelijk lukte….

Paradijspoortje

Tot één geniepig, volhardend straaltje zich een weg naar mijn netvlies wist te banen. Heel, heel even opende ik mijn ogen en wierp ik héél kort een heel klein blikje in mijn tuin. Met de bedoeling direct weer weg te kijken, maar mijn blik gleed als vanzelf via de pergola met druiven over mijn houten vlonder, langs mijn vijver, soepeltjes tussen de appelboompjes en mijn roestuintje door naar mijn met blauweregen omkranste poortje, terwijl de avondzon elk detail van een warm gouden randje voorzag. Het licht was zo fel en de paarse bloemen versierden het poortje zo mooi, dat het wel een soort …paradijspoortje leek. Zie je het voor je? Houd dit beeld even vast.

Guilty pleasure

Ik heb al jaren, zo niet al heel mijn leven, een guilty pleasure: gele babyeendjes. Een liefde die door de meeste van mijn echte mannen-collegae niet gedeeld wordt. ‘Te schattig. Te kinderachtig. Te geel. Te badeendje’. Maar aangezien ik toch geen enkele echte-mannen-ambities heb, fiets ik me elk voorjaar weer de tandjes, op zoek naar mijn persoonlijke collectors item. Soms slaagde ik erin ‘gewone’ bruine babyeendjes te vinden, maar geen gele. Niet zo heel gek, aangezien eendenkuikens slechte tijden beleven en dus een soort van schaars goed geworden zijn. En zo gingen, tot mijn verdriet, maar liefst zes (!) lentes geheel gele-eendjes-loos voorbij…..

Tableau vivant

Terug naar mijn tuin. Mijn blik werd dus richting water gesleurd: dóór dit poortje, naar de saai zwarte sloot erachter en ik wilde net mijn blik lostrekken, toen hij plots met piepende remmen tot stilstand kwam. Het zwart werd opgelicht door dobberende gouden balletjes! Want precies op dat moment, zwom een witte moedereend met babyeendjes – géle babyeendjes – langs mijn poortje. Yessss! Mijn blauweregen bleek niet zómaar een blauweregen, maar de lijst van één van de mooiste levende schilderijtjes die ik in tijden zag.

Licht uit, spot aan

Hier hoefde ik niet lang over na te denken: Action time! Ik draaide me om, rende naar binnen, ontdekte dat 13 treden ook best in anderhalve stap kunnen en griste mijn camera uit mijn tas. 1,82 seconde later lag ik nog net niet naast moeder en baby’s in het water. En exact op dat moment startte het gouden uurtje. Alsof een onzichtbare hand de gordijnen opentrok en de theaterverlichting aanzette: Alle spots op de eendjes. En ik was er klaar voor! Moedereend wat minder. Die vond me een tikje te druk. Geeft niks, story of my life. Ik zette snel mijn ‘doe maar ff normaal’ pet op en het feest kon beginnen. Mama eend liet me uitgebreid van haar goudklompjes genieten en het gouden gezelschap trakteerde me op een avondvullende show. Dit jaar dus geen verjaardagswelpjes, maar wel preverjaardagsgeleeendjes. Een mooier verjaardagscadeau had ik me niet kunnen wensen!

Bezorgservice met fluffy goudklompjes!

Mama eend moet nog een beetje aan me wennen en houdt haar kinders heel dichtbij.

Babyeendjes. Te schattig. Te kinderachtig. Te geel. Te … badeendje.

“Resistance is Futile” en ze wéten het!

Charmeoffensief in viervoud.

Kijkend naar deze foto begreep ik ineens waar de term ‘Duck Face’ vandaan komt…

Babyeendje in een zee van bohekbubbels…kan het nog schattiger?

Ja dat kan; gele eendjes in het kwadraat!

Goud!