Dag 2022, hallo 2023!

Denkend aan 2022, zie ik woeste stormen met dreigende zwarte wolken. Maar ook een lange, warme zomer met een bijna eindeloze reeks prachtige zonsondergangen. 2022 …het jaar waarin de ene na de andere ‘zekerheid’ in elkaar klapte. Net toen die coronatrein plotseling met piepende remmen, tot stilstand kwam en we op het punt stonden de Covid-testen juichend in de fik te steken, denderde er een serie nieuwe tegenslagen over ons heen. Voordat we onze hernieuwde vrijheid konden vieren werden we opnieuw gegijzeld. Dit keer door de invloed van een smerige oorlog, een energie-, klimaat-, woningcrisis en een stagflatie. En alsof dit nog niet erg genoeg was bleken heel veel BNN-ers eigenlijk helemaal niet leuk te zijn. Ook dat nog! Maar dapper verruilden we onze mondkapjes voor kruiken en kleedjes, op zoek naar de lichtpuntjes in de duisternis. Want ook die waren er.

Clean up Corrie

Begin dit jaar raasde storm Corrie ons land binnen en het zal mijn levendige fantasie wel weer zijn, maar ik zag die Corrie gewoon met haar hoofddoek en schort die hele Covidbende kordaat het land uit bezemen. Ik was op dat moment op het strand, waar mijn oren en ogen werden gezandstraald. Een beetje zoals een tandsteenbehandeling bij de mondhygiëniste: Het voelt echt heel onprettig, maar als het dan klaar is en alles is mooi schoon….best feeling ever!

Drie boze broers

In februari werd de klus afgemaakt door de drielingstorm Dudley, Eunice en Franklin. Deze stormbroeders waren van een ander kaliber. Waar Corrie ons nog een soort van strandwandeling toestond, had Dudley de hele kustlijn verpakt in een smerige laag vies vet schuim. Grote broer Eunice blies hele land code rood in. En Franklin vaagde het hele strand weg, slokte hele duinenrijen op en strooide en enorme betonplaten, ooit dienend als voetpaden, als dominosteentjes in het rond. Maar… aan het eind van de dag, toen de broers tot bedaren waren gekomen, was daar…het licht.

Shake it!

‘Hoe vind je nou onderwerpen? Wij hebben hier toch nauwelijks natuur?’
Onderwerpen zijn overal. En natuurlijk schiet je niet altijd prijs. Dat is juist het mooie. De natuur is een soort grabbelton. Soms grijp je mis en soms word je ineens verrast met iets heel bijzonders. En dat kan ook in je eigen achtertuin. Het is er, je moet het alleen zien. Neem nou fazanten. Die lopen overal in Nederland wel rond en ik vind ze prachtig. Ik ken ze voornamelijk als je bijna op ze stapt en ze je met een ijselijke schreeuw en woest geflapper bijna een hartverzakking bezorgen. Maar ze kunnen meer dan dat. Zo vanaf maart beginnen doen ze hun coole feathershake, om fazantenvrouwtjes te imponeren. En ook op mij had het effect… Kijk die veren dan, kijk die staart..!

Aprilletje zoet….

Soms zou je bijna denken dat de natuur gevoel voor humor heeft. Want terwijl de winter sneeuwloos voorbij ging, kleurde op 1 april de wereld (in ieder geval die van mij) alsnog even totaal wit. En zo kon het gebeuren dat een zogende moedervos de sneeuwvlokken uit haar vacht moest schudden…😊

Welpjes welpjes welpjes

Zelden werd er zo met gul welpen gestrooid als dit jaar. En zelden was mijn welpenzoekpuzzeltocht zo spannend als dit jaar. Achter elk duin leek wel een welpenverrassing schuil te gaan. En net als ik dreigde te denken dat ik het allemaal door had, wisten de vossenmoeders het Grote Welpenspel weer een extra dimensie te geven door met hun welpjes te schuiven. Nesten van moeder en dochter werden gecombineerd en vervolgens weer verdeeld. Waarbij ik me afvroeg of moeders nog wel wisten wie hun welpjes waren. En als ze dat al wisten, namen ze dan wel echt eerlijk alleen hun eigen welpen mee? Of stiekem de gezondste, de grootste of de liefste?
Typisch nutteloze mensengedachten. De vossen maakt het allemaal niet zo uit. Alles wordt verzorgd door iedereen. Een staaltje gemeenschapszin waar we alleen maar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Hoe dan ook, van babybeestjes word ik altijd blij. Daar zit er nog niks naars ingestopt. Het zijn bundeltjes vol liefde, enthousiasme, vrolijkheid, onschuld, levenslust, hoop en blijdschap. En ook dit jaar werden er weer heel wat gaten in de duinen gevuld met kleine harige bolletjes schattigheid en ik kon me, in ieder geval tijdelijk, onderdompelen in een wereld waarin alleen vrede, liefde en blijdschap heersten.

Je gaat het pas zien, als je het ziet

Over lichtjes kun je schrijven of zingen, maar vooral moet je ze simpelweg zien. Ze zijn er namelijk altijd en overal. En zie je ze even niet, dan zie ik ze wel voor je.

Complex Connections

Het is niet voor niets dat ik mijn tijd het liefst in de natuur doorbreng, zo ook in 2022. Natuur brengt rust en inspiratie. Ze helpt je op te laden. Ze laat je gedachtes als wolken voorbijdrijven, zodat je ernaar kunt kijken zonder er in mee te gaan. Zodat je na afloop met een opgeruimd hoofd naar huis kan. Ze laat je kou, honger, moeheid en allerhande ongemakken vergeten. Maar natuur is ook een spiegel. Ze brengt je inzichten. Natuur is magisch, wijs, complex en georganiseerd in al haar chaos. Natuur zoekt en vindt altijd balans. En natuur laat ons eindeloos verwonderen….
Heb je wel eens écht naar een spinnenweb gekeken? Zo’n ‘simpel’ diertje dat een materiaal weet te produceren dat vederlicht is, maar sterker dan staal en taaier dan Kevlar. Allemaal met zijn eigen lijfje. En gaat een web kapot, dan eet de spin het kostbare materiaal weer op om her te gebruiken. Natuur doet niet aan verspilling, iets waar wij mensen nog veel van kunnen leren! En… kijk ook eens naar die vorm: supermooi én efficiënt. Zo complex en toch zo simpel. En…die spin snapt iets wat velen van ons maar niet lijken te begrijpen. Met geld, status en macht kun je misschien een vernuftig web maken, maar uiteindelijk gaat het maar om één ding: verbinding, met anderen, met de natuur…en met jezelf.

Zen vossen

Na al die lichtjes zou je bijna vergeten dat er ook nog vossen zijn. Ware het niet dat ik nog steeds zo gek op vossen ben dat ze eigenlijk altijd wel op de een of andere manier aanwezig zijn. Soms spelend, soms jagend, soms etend, soms vechtend, soms knuffelend en laatst zag ik er zelfs één over het ijs rennen! Maar het allerliefst zie ik ze nog steeds zo. Simpelweg genietend van het hier en nu. Zonder spijt van gisteren of zorgen om morgen. Weer iets dat de natuur vaak beter begrijpt dan wij.

Tijdelijke vogelaar

Hoe vaak ik niet te horen krijg: “Jij bent toch van de vossen?! Jij hebt toch niks met vogels…?!” Zeker wel! Ik houd van alles dat ademt, behalve van meerkoeten.
En nee ik sta geen rondjes om mijn digiscoop te te dansen als er een Ceti’s zanger op een kilometer afstand in een boom zit. Of ze zeldzaam zijn of niet interesseert me niet in het minst. Maar alles dat bereid is even heel fluffy te doen, kan mij – in ieder geval tijdelijk – een heuse vogelaar maken!

This is my Church

Iemand vroeg me laatst waar ik me door laat inspireren. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat op het moment dat alles om me heen verdwijnt en alleen ik en mijn onderwerp overblijven, het goed is. Ik loop rond, ik tijger, ik buk, ik spring, ik klik, maar vooral word ik verleid door licht, door geur door kleur….. En soms is er vaag een associatie, met iets. Geen idee wat het is en het doet er ook niet toe. Het licht wijst de weg en ik volg gewillig.
Pas heel veel later, als ik weer met beide voeten in de modder sta, gaat mijn hoofd weer aan de slag: Waar doet me dit nu aan denken? Waar ken ik dat licht van…die kleuren….Hoe dat licht valt door die zwarte kaders, zoals het licht ….in een kerk… En ineens weet ik het: Glas in lood ramen…!
En ergens in mijn achterhoofd klinkt steeds harder:

This is my church
This is where I heal my hurts
It’s in the world I’ve become
Contained in the hum
Between voice and drum
(R.i.p. Maxi Jazz – frontman Faithless)

IJsverrassing

Terwijl er steen en been werd geklaagd dat we nóóit meer echte winters hebben maakte ik een mooie mix van mist, vorst en vos en genoot met gulzige slokken van een flinke beker winter. Na een paar dagen was de beker leeg, mijn voeten koud, mijn hart warm en mijn geheugenkaartjes vol.

Zoals Martin Luther King zei: Alleen als het donker genoeg is, kun je de sterren zien.
Ik wens jullie heel veel lichtjes in 2023…en dan zonder de knallen, want alleen in stilte kun je echt horen….