93. Herfstspinselen

Laatst zei iemand tegen me: “Ongelofelijk toch, hoe jij een heel verhaal kan maken over hélemaal…NIETS!“.

Eh..jah… fantasie te over….
Meestal.
Behalve vandaag dan.
Want vandaag wil ik schrijven over herfst.
Maar wát?

Over herfst moet je niet praten.
Herfst moet je doen.

Herfst moet je ruiken.
Die druilerigzoete geur van zompig mos,de vies-maar-toch-lekkere geur van natte, rottende bladeren, de bijna proefbare geur van lekkende, kwijlerige paddenstoelen…

Herfst moet je zien.
Schitterende gradiënten, gemaakt door enkel blaadjes, perfect overlopend van nog fris lentegroen naar al bijna winter bruin.
Het mos dat zo onwaarschijnlijk groen is, dat je het in een schilderij niet serieus zou nemen.
Dat zachte licht, dat al die blaadjes als te vroege kerstlampjes door de bomen laat schijnen.
Een vleugje mist om ook het meest saaie bos in een sprookje te veranderen.
Ontelbare paddenstoelen in vormen die je niet zou verzinnen.
Sommige zelfs ogend als snoepjes, alsof een snoepfabrikant z’n voorraad geloosd heeft.
En uiteraard al die beestjes: zelfs de lelijkste vogels worden topmodellen in een herfstdecor!

Herfst moet je horen.
Het onrustig gefladder van blaadjes en dreigend geknars van takken tijdens een storm.
Soms even onderbroken door de plof van een dennenappel, of een zojuist afgebroken tak.
Opgelucht fluitende vogels, zodra de herfstbuien zijn opgedroogd.
En vooral die ontzettend stille stilte, vlak voordat een herfststorm ook deze herfst weer het jaar uitblaast.

Herfst moet je voelen.

Ik houd van alles seizoenen, maar herfst heeft dat je ne sais quoi, dat magische…
Herfst heeft sfeer…..
Herfst heeft….
….herfst is….
ik zeg niks meer.