125. Wéér Winter Weer

Langer & beter

Vroeger…. waren de winters kouder, langer en beter.
Dat weet een kind.
En over kinderen gesproken… Wie te jong is om het zelf aan het onderkoelde lijfje ondervonden te hebben: Wij maakten sneeuwballen die groter waren dan wijzelf. Wij hielden geen sneeuwballengevechten maar ijsballenoorlogen. Wij schaatsen élke dag naar school en als we uit school kwamen, was dat ijs niet stiekem spontaan gesmolten. Het bleef gewoon rustig liggen tot ergens in de lente.
Wij waren zo gewend aan dat witte spul dat we rustig met boekje (ja, bóekje, Ipads waren er nog lang niet) op de bank binnen konden zitten, terwijl buiten de vlokken eindeloos naar beneden dwarrelden. Het woord sneeuwstress was nog niet uitgevonden.

Vos op een laagje sneeuw.

Code “Sneeuw”

Hoe anders is dat nu. Zodra het codewoord “sneeuw” valt, wordt heel Nederland een beetje raar. Leuk raar. Verbindend raar. 17 Miljoen mensen raar, maar toch ….ráár. We hebben het altijd al over het weer, maar met vorst in aantocht lijkt er simpelweg geen ander onderwerp meer mogelijk. DWDD haalt de rayonleden maar weer eens van stal en we rillen gebroederlijk van de elfstedenkoorts. Kranten koppen enkel nog over horrorwinters en Siberische Beren en proberen elkaar te overtroeven met winterramp-scenario’s.
De winters van tegenwoordig zijn zo zeldzaam en zo kort, dat je ze direct bij hun staart moet pakken, anders laten ze je beduusd en met lege handen achter. Hoor je dus woorden fluisteren als ‘winters’, sneeuw, vorst, krabben, vriezen of gladheid, wees dan paraat! Handschoenen in de startblokken, oma’s erwtensoeprecept  van zolder gehaald, de kinderen geslaagd voor de spoedcursus sleeën.
De NS schrapt alvast 63% van de treinen, zodat ook bij vlokjes op de rails nog steeds het gewenste percentage zal rijden. En onder het mom van ‘better safe than sorry’ kondigt het KNMI code alvast rood aan…. want…. het kán immers gaan SNEEUWEN.

Damhert in besneeuwd landschap.

Vos in de winter mist.

Sneeuwstress

En dan wij fotografen. We hebben vorige week alles ingepakt om ons ’s ochtends voor dag en dauw richting sneeuwgebied te kunnen begeven. De wekker staat op onmenselijk vroeg. Met zo’n enorme sneeuwstorm zal de vertraging immers aanzienlijk zijn. En ook lopen gaat een stuk langzamer in zo’n sneeuwjacht. Van slapen komt het die nacht uiteraard nauwelijks. Hoogstens wat onrustig dromen over die schitterende arctische omstandigheden. Vogels op berijpte takjes. Vossen in de sneeuw. Schaatsende hazen en bepoederde roerdompen. Man, man,man, wat een sneeuwfeest gaat dat zijn!

Vos in berijpt landschap.

Smelttranen

En tsja, met zoveel anticipatie volgt dan natuurlijk de onvermijdelijke anticlimax. Het grote Witte Huilen. Die sneeuwvoorspelling bleek een paar kilometertjes misrekend en terwijl onze Duitse buren gierend van het lachen sneeuwengeltjes liggen te maken, zitten wij hier in ons sneeuwloos laagland te sippen. “Ze hadden het nog zo belóófd!” De fantasie van knerpend door meters dikke sneeuw ploegen en met roodgloeiende wangen over spekglad wegdek glibberen, is wreed de grond in geboord. Die drie verdwaalde vlokken  kunnen nauwelijks een pannenkoek fatsoenlijk besuikeren, laat staan een hele hoopvolle natie tevreden stellen!

Zwaan in winterse setting.

Vos in berijpt landschap.

Ellek nadeel…

En toch…. Misschien is het allemaal niet meer zo mooi als vroeger, maar ‘ellek nadeel heb zijn voordeel‘. Want laten we eerlijk zijn: Was het nou echt zo léuk dat getintel als je vingers eindelijk weer konden ontdooien? Die blaren op je bevroren voeten omdat je zo nodig die eindeloos lange molentocht moest schaatsen? Elke ochtend ruiten krabben? Of als fotograaf met -12 langzaam tot een ijsblokje verworden omdat je zo nodig vossen in de sneeuw wilde. Onbegaanbare autowegen. Het hele treinnetwerk plat. De waterleiding bevroren en de verwarming kapot. Het was echt niet alleen maar winterpret dat de klok sloeg.

Sneeuwstorm.

Vos in een sneeuwstorm.

Nieuwe & verbeterde winters

Nee, dan onze nieuwe en verbeterde winters. Ze mogen dan wat slapjes zijn, maar het is wél heerlijk relaxed wakker worden. Tot de lunch blijft het sneeuwvrij, dus eerst een lekker ontbijtje en dan maar eens die kant op kachelen. De wegen zijn perfect begaanbaar en het vriest niet. Eenmaal ter plekke volgt een uiterst fotogenieke sneeuwbui, die in geen enkel opzicht onderdoet voor die ouderwetse blizzards. Met als aangenaam verschilletje dat het een lekkere 1 graad boven nul is. Zie je niks van op de foto’s, maar je handen en tenen weten het verschil! Je fotografeert je 2 dagen een slag in de rondte, want plotseling is het 15 graden warmer en staat de lente alweer voor de deur.
Dus….die winters…ze zijn er heus nog wel, je moet gewoon wat sneller klikken!

Damhert in winterse setting.