123. Dááág 2017, hallóóó 2018

Goed, ik geef het toe; óók in 2017 lag ik weer best wel een beetje met regelmaat bij de vossen te dweilen. Vossen in wintermodus. Stoeiende vossen. Jagende vossen. Vossen en hun vossenwelpjes. Vossen in sneeuwbuien en met mooi zomerlicht. Slapende vossen, springende vossen, vossen tussen de herfstblaadjes of vossen in een fikse regenbui. Eigenlijk is elke setting, elke levensfase, elk weertype wel een excuus om eens éven vossen te gaan zoeken. En als je echt niet meer zonder iets wilt.. En zodra dat het geval is, dan kun je maar één ding constateren: Ik ben verslaafd. Dus ik gééf het toe…ik ben al jaren een vossenjunk…. En dit jaar kwam ik tot inkeer. Misschien.

1. Snelle sneeuw & vossenfoto’s

Het jaar begon goed….met sneeuw! En inderdaad – old habits die hard- met vos. Ooit schreef ik al eens over onze Nieuwe & Verbeterde ‘Instant Winters’. Zoals instant-koffie, maar dan wat fikse waterkou in de plaats van heet water en het bruine poeder vervangen door wit poeder. Even schudden, flink roeren en klaar is je 15 cm sneeuwpret-klaar decor!
Je moet er wel snél bij zijn. Als je geluk hebt, heb je zo’n 1000 clicks voor de eerste druppels beginnen te vallen. Na zo’n 1500 clicks wordt de sneeuw al papperig en het druppelgeluid zwelt aan. Bij 2000 clicks moet je echt je trucje gedaan hebben, want op dit punt begint het decor het te begeven en verdwijnt het wintergevoel. Het eerste groen wordt al zichtbaar en de bomen zijn alweer veranderd van perfecte kerstbomen naar…gewoon…bomen. Nogal treurig ogende bomen, om eerlijk te zijn. En na 2500 clicks is de magie echt verdwenen. Zomaar. En als we de foto’s niet hadden gehad, zou dan iemand geloofd hebben dat we de afgelopen dagen echt in een sprookje hebben geleefd?

Vossen en sneeuw….een onweerstaanbare combinatie.

2. Belgiëeeeeeee

Die sneeuw van begin 2017 smaakte naar meer… In Nederland was het alweer op.., dus wat doe je dan? Je rijdt naar het buitenland, waar dat witte goedje nog wel voorradig is.
Naar België om precies te zijn.
En niet voor niets: met een halve meter sneeuw kwamen we uitgebreid aan onze trekken en konden we urenlang tot onze knieën door de dikke laag sneeuw ploegen. Tot onze blijde verrassing bleek de zon in België in het roze op te komen; wat een mooi cadeautje. En…..ik bewees dat ik ook sneeuwlandschappen zónder vos kan maken!

Zonsopkomst en sneeuw in de Hoge Venen

3. Verlichte Lammetjes

Dan is de lente  daar en is het echt gedaan met die sneeuwpret. Dapper negeer ik de lokroep van de eerste vossenwelpjes en verruil de duinen voor de polder.
De eerste lammetjes mogen het weiland in en zo kan het gebeuren dat ik op een prachtige avond getuige ben van een groepje enthousiaste diertjes, dat met grote vastberadenheid de kudde ontstijgt en zichzelf een weg springt naar verlichting en zo mijn dag doet eindigen met een gouden randje…

Verlicht lammetje.

4. De macht van acht

Dapper vecht ik voort tegen mijn vossenverslaving en om toch een beetje aan mijn dagelijkse dosis koeziekoezie te komen, stort ik me op de gevederde variant van vossenwelpjes: babyeendjes! Helemaal in lentemood kan ik mijn geluk niet op als er maar liefst 8 blijken rond te zwemmen. Als een soort tien kleine negertjes verdwijnen ze echter sneller dan ik tellen kan, maar dan ontdek ik net op tijd de macht van de pen en schrijf ze alle 8 weer fris en fruitig terug….

Geel babyeendje in het water

5. Wel weer welpjes

En zo ergens begin lente heb ik een terugval. Jarenlang heb ik uren en uren moeten lopen, zoeken en wachten en was ik al blij met één behoorlijke welpenfoto per week. Dit jaar blijkt maar weer eens dat niets zo onvoorspelbaar is als een vos. Van hard zoeken is geen sprake; de welpen melden zich spontaan, blijken in het geheel niet schuw en zijn bijna niet voor de lens weg te slaan! Zelfs als je even rustig een libel wilt fotograferen moet je eerst een paar welpen opzij zetten en de verleiding wordt uiteindelijk te groot; ik bezwijk. Makkelijker dan dit was het nooit, dus móet ik wel. Mea culpa.

Vossenwelpje.

6. Nat & zout

Hoewel een vossenverslaving niet perse ongezond is, is het wel jammer van al die mooie (foto)momenten die je laat liggen.  Dus ergens zo aan het eind van het welpenseizoen besluit ik dat het tijd wordt om nu eens echt serieus af te kicken; iets doen dat héél ver van vossenfotografie vandaan ligt. Iets dat in geen enkel opzicht nog aan mijn geliefde onderwerp doet denken. Iets nats, iets zouts….niks onvossiger dan…de zee!
Om elke associatie met het object van mijn verslaving te vermijden, schroef ik er heel dapper een totaal andere lens op en kies daarbij voor een soort fotografie dat bij vossen vrijwel altijd onbruikbaar is: lange sluitertijd fotografie. In tegenstelling tot vossenfotografie, heb je bij dit soort fotografie eigenlijk overal eindeloos veel tijd voor. Zeeën van tijd om al die spullen goed te zetten. Uren om een goede compositie te maken. Alle tijd van de wereld om filters erop te schroeven. En dan vervolgens héél veel tijd voordat er één foto is gemaakt. 1 foto per 40 seconden. In die tijd had ik er wel 320 gemaakt kunnen hebben! Maar gelukkig kun je in 40 seconden ook best vaak handstand in het zand doen. Om vervolgens te kijken of het gelukt is, je instellingen en compo bij te stellen en het hele ritueel-inclusief-handstand weer van voren af aan te beginnen…..
Al afkickend betrap ik mezelf erop dat echt totaal uit mijn comfortzone stappen misschien toch wat erg hoog gegrepen is. Ondanks mijn oprechte intentie om saaie zijdeachtige zeelandschappen te fotograferen, stond er plotseling toch weer iets in beeld. Maar hey: t is géén vos, dus….ik ben op de goede weg..!

Zee, lange sluitertijd & Nils

7. ’t Haasje

Aan het eind van de zomer blijk ik uiteindelijk ZO ontvost, dat ik het aankan om een totaal ander zoogdier te fotograferen; de haas. Ik vind hazen zo leuk. Hoe serieus ze ook kijken, ze zijn eigenlijk heel grappig. Opgroeiend in de polder, waren ze voor mij een deel van het geheel. Schuw (want zwaar bejaagd), maar wel altijd aanwezig, zij het van verre. Als kind speelde ik haasje over, waarbij we over elkaars rug sprongen. Nooit vroeg ik me af waarom het zo genoemd werd. Tot ik jaren later langs een groepje hazen fietste, dat daadwerkelijk haasje over aan het spelen was….Dat verzín je toch niet?! De natuur heeft een mooi gevoel voor humor en sinds die dag ben ik nog wat meer haas-fan. Vossen? Welke vossen….

Verbaasde haas.

8. Vos-vakantie

En nu ik vrijwel geheel afgekickt ben, heb ik ineens zeeën van tijd. Tijd voor zonnedauw, boomkikkers, vogels, libellen, zwanen in de mist……en zelfs tijd voor (een vosvrije) vakantie!

De zomercollectie: Zonnedauw, zwaan in de mist, libel in zomerlicht, roze sprinkhaan, juffer in t groen en een bungelende boomkikker.

9. Vosloze Veluwe

De nazomer is saai op vossengebied. De puberwelpen doen niets dan eindeloos stoeien op lange zomeravonden, dus wat doe ik….
Ik ga naar de edelhertenbronst op de Veluwe en sluit me keurig aan bij de honderden fotografen met voor honderdduizenden euro’s aan gezamenlijke materiaal. Daar staan we dan …allemaal keurig uitgelijnd, kijkend naar een boswachter die de  herten lokt. (Zei ik lokken? Ik bedoel natuurlijk bijvoeren,  want lokken, dat mag niet. )
Klinkt dit als een schrikbeeld…? Welnee….hartstikke gezellig juist. Het is één van de grootste natuurfotografenopenluchtmeetingen die Nederland rijk is. En geheel tegen de gewoonte in wordt hier zelden gekift en gevochten. Je mag de heide niet op en dus blijft iedereen keurig naast elkaar staan en is het bekende ellebogenwerk of haantjesgedrag ver te zoeken. Ik had wel weer eens zin in zo’n ons-kent-onsje en tot mijn grote verbazing bleek het niet alleen gezellig, maar ook nog eens mooier dan verwacht.

Burlend edelhert silhouet in laat zomerlicht.

10. Damhertenbronst

En dan komt de ultieme test: kan ik in de duinen rondlopen en géén vossen fotograferen..? Zo dichtbij en dan niet zwichten?
De edelhertenbronst schuift naadloos over in de damhertenbronst en hoewel er dit jaar eigenlijk geen tijd was om hier mooie foto’s van te maken ontkwam ik er echt niet aan. Mist zorgde voor een fantastische sfeer en een prachtig mooi opkomende zon maakte het plaatje bijna compleet. Er miste alleen nog een model. En alsof het zo besteld was, stapte er een trots manhert in dit fonkelend sprookje. Hij positioneerde zich precies op de juiste plek en bleef geduldig wachten tot mijn laatste twijfel verdween en ik dan toch maar even mijn camera pakte. Maar: géén vos!

Damhert silhouet in vroeg ochtendlicht.

11. Herfst

Herfst. Ik schreef het al eens…. over herfst moet je niet typen, herfst moet je doen! En hoewel dat niet makkelijk is, omdat herfststormen er met je decoratiemateriaal vandoor gaan en woeste regenbuien je kostbare apparatuur bedreigen, is het elk jaar weer een feest om op zijn minst een beetje herfstsfeer mee te pikken. En dit jaar leerde ik mijn eigen licht te maken in duistere tijden, maar daarover later misschien nog meer.

De herfstcollectie: Spinnenweb, paddenstoel, bokeh boom, vos met besjes, natte herfst en een reiger in het oranje.

12. Sneeuw en terug bij af

En het jaar eindigde zoals het begon…wéér met sneeuw. (Hoezo wil het nooit meer winteren?!) Absurd veel sneeuw. Genoeg om de duinen wederom geheel wit te schilderen. Maar wel met temperaturen boven nul, want het moet wel een beetje aangenaam blijven. En als op commando dook ook hier weer een geweldig mooi model op om dit perfect witte canvas mooi op te leuken met een kloddertje kleur. En ja, dan breek ik…… Dat perfecte winters wit, met één toefje rood, dat kan ik met geen mogelijkheid weerstaan. Ik pak mijn camera en….klik. En klik…en klik… Ik fotografeer vossen. Ik leg ze vast en vereeuwig ze. En ja..dat doe ik graag. Ik haal mijn vossenhart volledig op en besef dat dit is wat ik wil. Dus vossenjunk….? Ja! En ik vermoed dat ik ook in 2018 nog niet zonder mijn maandelijkse dosis vos zal kunnen. Maar ach, er zijn slechtere gewoontjes denkbaar, niet?

Vos in de sneeuw.