De schrijver bepaalt
In mijn vorige blog was er nog één eenzaam eendje bezig zijn laatste eendenuurtjes te volbrengen. En vandaag schrijf ik, als in een soort omgekeerde “10 kleine Negertjes” er simpelweg weer wat broertjes en zusjes bij. En aangezien ik schrijf, schrijf ik er uiteraard ook wat van die leuke gele bij, type badeendje… Ik schrijf gewoon de hele familie weer compleet!
En omdat ik spontaan weer vrolijk word van de gedachte aan 8 kleine babyeendjes, schrijf ik er gewoon óók wat heerlijk ochtendlicht bij en een fijn kalm water oppervlak. De kat schrijf ik met dikke staart de bosjes in vluchtend en de reiger schrijf ik hoog de lucht in, met een verontwaardigde kreet als enige bewijs dat hij er überhaupt was!
En nu ik toch zo lekker bezig ben….herschrijf ik die veel te nonchalante eendenouders meteen ook maar even naar zeer oppassende ouder-vogels, die elke snoek onmiddellijk alle hoeken van de sloot laten zien. Want dat is wat goede eendenouders doen, is het niet?!
Het paradijs teruggeschreven
En ik schrijf mezelf weer terug de lente in, heerlijk liggend aan die slootkant. Die lelijke zeer oncomfortabele kunststoffen rand schrijf ik voor het gemak maar even weg evenals het luidruchtig voorbijrazend verkeer. En die hondendrol. Oh en dan alle rijtjeshuizen ook maar meteen.
Ik schrijf mezelf wat lekker zacht gras om in te liggen, terwijl ik geniet van de aanblik van deze onschuld in pluisvorm…..
Ik schrijf en schrijf en schrijf …en zie dat het (weer) goed is…;)
En de foto’s….die volgden vanzelf. Zo triest als het einde was, zo hard en zwart mijn beelden. Dit in enorm contrast tot de vrolijke frisfruitige fonkelende plaatjes van het blije 8-tal.
De Macht der Schattigheid
Het klinkt misschien gek, maar het lijkt wel alsof die kleine gele propjes hun onschuld uitstralen. Maar dan letterlijk. Ze lijken dat donkerduistere water wel op te lichten en het kuikengele licht weet zichzelf over het zwarte oppervlakte te verspreiden in de vorm van talloze blije fonkeltjes, die die hele duistere poel des doods weer terugtoveren in een pulletjesparadijs. Dat is hoever de macht van schattigheid reikt. En van de pen natuurlijk, dat óók…
www.roeselien.nl 
Wat een heerlijke foto’s. Ik krijg spontaan weer zin in de lente. (ipv dit vervelende saaie grijze weer…)
Lieve Roeselien, Ie-der-een zou van jou blog moeten kunnen genieten… uit de krochten van wordpress in de spotlights. Ik heb je gevonden in verdrietige tijden toen ik zelf ging bloggen om het mij makkelijk te maken een ieder te informeren. Je hebt me geholpen met de mooie kant van het leven voor te houden. Had ik hard nodig! Ik heb gekeken of ik je privé kon benaderen, vond het niet. Dan maar zo.
Ik heb je blog voorgedragen bij het archeologisch museum (https://waag.org/nl/event/hacking-heritage-lab-de-grand-finale) van het digitale tijdperk. Ik vind je blog een monument; inspirerend, ontroerend, uniek en bovenal heilzaam… heel heilzaam! Ik ken je niet, maar je hoort nu wel bij mij als een bffie je hebt me ontwetend zó geholpen. Maak me wel zorgen om je daar je al een tijd niets publiceert. Dus als het je lukt… laat iets van je horen. Ik spreek voor al degene die van je genoten… we missen je prachtige publicaties. Dag lieve schat, hartelijke kus en heel veel liefs, je Emily
Dank je, Emily, voor je lieve, persoonlijke reactie…ik ben er stil van 😉 (ik zie hem net pas, vandaar de late reactie)
Fijn dat je mijn blog zo vol aandacht leest en er zoveel uit kunt halen…..:D En dank voor het voordragen ook trouwens; leuk… 😀
Maak je geen zorgen, ik kom weinig aan schrijven toe, maar ben nog wel te volgen op Facebook en Instagram, mocht je dat leuk vinden.
Voor nu: een heel goede jaarwisseling gewenst en alle goeds voor 2018,
Roeselien