Wijsheid komt met de jaren (zeggen ze…)
Zo’n vijf jaar geleden stuitte ik op mijn eerste ‘Levitating Lambs‘ en ik was zo enthousiast over dit fenomeen, dat er spontaan een blogje uit rolde. Ik verhaalde over hoe de lammetjes hun mamaschaap beklommen, hoe ze spectaculaire ‘lamb stacks‘ bouwden van soms wel 7 (!) lammetjes hoog en hoe ze om het langst door de lucht zweefden…
Hoewel dit verschijnsel an sich natuurlijk zeer opmerkelijk was en me misschien aan het denken had moeten zetten, beschreef ik het als een spelletje, geheel volgens de regels der ‘lamlogica‘.
Het licht
Hoe naïef was ik toen en hoe anders had ik gekeken, wetende wat ik nu weet…..
Een paar weken geleden mocht ik eindelijk weer eens getuige zijn van een heuse ‘Levitating Lambs-show’ en ineens….zag ik het licht!
Dat klimmen op de moeder…dat was niet zomaar spielerei. Dat was een aanloopje, om hogerop te komen. Die malle lammetjessprongen, die ik als niets meer dan pure uitingen van springerige lentevreugde had geïnterpreteerd, waren serieuze oefeningen in de Kunst van het Zweven. Het rondzweven was geen doel op zich, maar een middel naar… iets hogers. Niet niet alleen in letterlijke, maar ook in figuurlijk zin.
Willoze wol
Met hun lammetjessprongen probeerden deze schapen-in-wording de dans der dagelijkse dufheid te ontspringen. Want zeg nou zelf: zou er een erger schrikbeeld voor een lammetje zijn dan eindigen als een volkomen inwisselbare bol wol op poten? Van huppelende lentebode transformeren tot vieze, vettige wintertrui…Dat is toch het de nachtmerrie van iedere enthousiaste spring-in-‘t-veld…?! Van bevrijde geest langzaam maar zeker veranderen in een willoze wollige zombie, die over de dam gaat, simpelweg omdat alle anderen dat doen. Dat wil je toch niet???
Dus deze lammetjes sprongen voor hun leven. Springen om aan de wurggreep van schapensleur te ontsnappen. Springen om boven het net gemaaide veld uit te blijven steken. Springen, om vooral niet te landen en op een dag tot de conclusie te komen dat je je leven als hersenloze grasmaaier hebt versleten.
Nee, niet deze dartele diertjes. Zij zouden zich NIET als makke lammeren naar de spreekwoordelijke slachtbank laten leiden. Geen wollen keurslijfjes voor hen! Eigenheid boven alles. Zij zouden de transformatie tot gedweeë nepgeit voorblijven.
Gouden randje
En zo kon het dat ik op een prachtige lenteavond getuige was van een groepje vastberaden diertjes, dat met grote vastberadenheid de kudde ontsteeg en zichzelf een weg sprong naar verlichting en zo mijn dag deed eindigen met een gouden randje….
Keep Leaping!
www.roeselien.nl 
Lamtastic 🙂
Je schotelt ons weer een prachtige combinatie van tekst en beeld voor. Heerlijk om te lezen en net zo mooi om naar te je foto’s te kijken.
Eigenlijk zou ik je streng moeten toespreken en je opdragen vaker te bloggen.Maar dat zou alleen maar zijn om mijn eigen drang naar prachtige blogs te bevredigen. Dus doe gewoon je eigen ding. Ik zal in spanning afwachten Ook al duurt het weer een half jaar 😉
Geweldig weer Roeselien!
Mooi verhaal en prachtige foto`s.
Groeten Greet
Een prachtig verhaal weer (je zou dat inderdaad vaker mogen doen) en dito foto’s.Geldt ook voor blogje 72. Ik heb dit lammetjes nog nooit zien doen,maar misschien lette ik nooit zo goed op, dat kan ook. Zal er eens beter opletten, want lijkt me erg leuk om dit ook een keer te zien en ook in beeld te brengen. Niet alleen de sprongetjes, maar ook de tegenlichtopnames zijn fraai. Ik ben alleen bang dat de meeste lammetjes niet transformeren in dulle wolbalen, maar gewoon wél naar de échte slachtbank gaan en niet naar de spreekwoordelijke, maar dit terzijde.
Groet,Dick
Ik sluit me volledig aan bij Rene Vos. Weer heerlijke beelden met een geweldig verhaal erbij. Wat zijn ze toch schattig en grappig en helemaal als jij ze vastlegt. Iedere keer als ik weer een blog lees dan denk ik waarom is er nog geen boek van je met je mooie foto’s erbij! 🙂 Zo gaaf en genieten! Groetjes Andrea
Wat een heerlijk verhaal…
Plus genietende foto’s.
Groetjes.
Dank voor je leuke reactie, Diana!