111. Vogelen voor Dummies II

Als je natuur fotografeert, denken vooral niet-natuurfotografen al heel snel dat je een soort wandelende dierenencyclopedie bent en van elk dier elke mogelijke gedraging wel zult kennen.
Uiteraard is dat onzin. Eenieder die zich in natuur verdiept, zal gemerkt hebben dat de uitdrukking ‘hoe meer je weet hoe minder je weet’ maar al te vaak op gaat. Dieren zijn echt niet zo simpel als de boekjes ons soms doen geloven en daarbij zijn het er nogal véél, zélfs in ons kleine, volgebouwde landje.
Wel-natuurfotografen, met name de vogelfotografen,  hebben vaak een beetje eenzelfde instelling. Dat je niets van bosmuizen weet, soit. Maar je wordt wél verondersteld je vogelkennis up-to-date te hebben. Dat hoge piepje in de verte behoor je onmiddellijk te herkennen als de roodborstflapuit* en dat losse veertje weet je te determineren als ex-bezitvan een juveniele derdejaars pestvogel.
Ik herken zelf twee vogelgeluidjes, beide van de ijsvogel. Namelijk het geluidje dat ze er aankomen en de aankondiging van een paring. Hartstikke handig voor de fotograaf, deze waarschuwing dat je weer even moet opletten. En de roep van de grutto en de koekoek natuurlijk,  aangezien deze vogels beleefd genoeg zijn zich  even voor te stellen.

Herkenning qua uiterlijk gaat me een tikje beter af. Uilen zijn bijvoorbeeld makkelijk, dat zijn tenslotte en soort vliegende vossen. Reigerachtigen herken ik direct aan hun Silly Walks. En roodborstjes aan hun rode borstjes. En alle overige vogeltjes  zijn simpelweg kgvtjes** Als iemand mij vraagt: “Welke vogel is dat..?” voel ik me altijd een beetje een Wim Helsen***.

In alle eerlijkheid heb ik van vogelgedrag ook al niet zoveel kaas gegeten.
Laatst liep ik wat te lopen, kijkend naar links, toen er rechtsboven vanuit de lucht plotsklaps een vogeltje naar beneden viel. *Plof*.  Als een soort miniatuur Don King zat het daar, me een beetje hulpeloos aan te staren. Tenminste zo interpreteerde ik het, want in mijn draaiboek staat ook al geen hoofdstuk vogelgezichtsuitdrukkingherkenning. Evenmin vertelt het me wat te doen met voor je neus neergestorte babyvogels. Met een klein vossenwelpje was het een heel ander verhaal geweest. (Welp snel in mouw proppen – thuis aan zogende moederpoes pluggen – opvoeden als huisvos en tot het einde der dagen sufknuffelen)
Maar goed. Vogel dus. Die kun je beter niet aan een moederpoes geven.
Maar wat is wel wijs? Ik wist het echt niet.

Mag je ze aanraken?
Of worden ze dan verstoten?
Kunnen vogels ruiken dan?
En hoe zit dat dan met vogels ringen…..?
En als ik het hier gewoon laat zitten, komt moeder om hem in zijn nekvelletje te pakken en hem veilig terug in zijn nestje te zetten?
Ik gok van niet.

Vragen…vragen en voor de verandering nul vogelaars in de buurt voor gedegen advies.
Dus wat doe je dan…..? Juist, bel 114, Red een Dier, want dat was tenslotte wat ik wilde doen. Ik mag dan een beetje dombo zijn als het gaat om vogelkennis, maar ik houd wel van ze 😉
Na eindeloos lang wachten, kreeg ik eindelijk een ‘Animal Cop’ aan de lijn. Ze had het erg druk en adviseerde me om de vogel mee naar huis te nemen. Hoewel ik daar een paar katten zeker heel blij mee zou hebben gemaakt, leek me dit een slecht plan. (Bad Cop, zeker…?) De vrouw vertelde ook dat dit de tijd is dat jonge vogels uit hun nest vallen en dat het dan heel gebruikelijk is dat ze nog een paar dagen op de grond door hun ouders gevoerd worden.

“Op de grond, terwijl ze nog niet kunnen vliegen?”
“Ja.”
“Maar er lopen hier allemaal roofdieren rond. ”
“Ja en dat is maar goed ook, anders zouden wij niet meer kunnen lopen vanwege al die vogels!”
“Uhhhh….ja daar heeft u een punt…geloof ik….dank voor de ehhh.. hulp….”

Terwijl ik dit wat aparte gesprek voerde en me afvroeg wat ik hier nu toch mee aan moest, besloot de babyvogel dat dit genoeg verspilde woorden waren. Tijd voor daden. Hij hupte van het pad het gras in en koos een mooi verhoginkje uit om luidkeels mama te roepen. Vervolgens zette hij zijn wandeling voort en onder het mom van: Wie niet kan Vliegen, Moet maar Klimmen, klom hij doodleuk een boom in om daar hoog en droog op mama te wachten, die gelukkig nog steeds in de buurt was….
Wat is de moraal van dit verhaal (Vrij naar Doe Maar) : “Laat maar gaan, dat gaat wel goed, dat vogeltje weet zelf het beste hoe het moet!
PS. Vogelaars/ vogelfotografen: Tips/ adviezen zijn nog steeds welkom, voor het geval ik ooit eens een vogeltje tref dat niet kan klimmen…

Als een soort miniatuur Don King zat het daar, me een beetje hulpeloos aan te staren.

Mag je ze aanraken?

Of worden ze dan verstoten?

Wie niet kan Vliegen, moet maar Klimmen

Hoog en droog, wachtend op mamma Appelvink…

….die trouw op afstand op haar jong wacht…

* Woordgrapje van mijn niet vogelende vader ;))

** Klein grijs / geel vogeltje

***”…..dan zou ik met die mevrouw enorm geweldige romantische dingen doen
Dan gaan we samen…. WANDELEN hooohhh
Aan het strand en dan is de zon rood en laag boven de horizon en de zee klotst af en aan met al zijn water en vis daarin en dan trippelt er een hond voorbij en dan
PAK IK DIE HAND van die mevrouw
zo WHAAAP en dan zwier ik haar hand en dan is het ROMANTISCH
en dan zijn er vogels
en dan
zeg ik van elke vogel welke soort het is
MEEUW! MEEUW! MEEUW! MEEUW! MEEUW! ”
Wim Helsen – Heden Soep