110. Uilen ruilen…?

Ooit kreeg ik een mailtje van een fotocollega die ik vagelijk van naam kende.
Allereerst werd ik overladen met complimenten over mijn fotografie en het mailtje eindigde met de opmerking:

“Ik weet een mooie boomkikkerlocatie!
Als je een keer mee wilt…? Je bent van harte welkom!”

Dá’s vriendelijk, dacht ik nog….
Hoewel ik zelf ook wel boomkikkers wist te zitten, waardeerde ik het gebaar en ik wilde ook niet onbeleefd zijn, dus liet ik weten dat dat misschien best een keer leuk zou zijn. (…)
Prompt kreeg ik een tweede mailtje: Of ik maar even zo snel mogelijk wilde laten weten wanneer en vooral wáár ik die blauwe heikikkers precies fotografeerde, want tsja: ‘Vóór wat hoort nu eenmaal wat…!”
Hoewel ik toen bijna te flabbergasted was om deze vreemde vraag vriendelijk doch zeer duidelijk te pareren, weet ik inmiddels dat ruilhandel geen ongebruikelijk verschijnsel is binnen de natuurfotografie. Bij soorten verzamelen hoort natuurlijk ook soorten ruilen. In de loop der jaren heb ik de regels van het spel wel een beetje leren begrijpen.
Bij een eerste ontmoeting wordt vaak al de maat genomen, dus is het voor hardcore soortenscoorders van belang een goede eerste indruk te maken;

1. Grootte van de lens
   Het formaat van de lens is al een belangrijke indicatie voor je waarde. Een beetje serieuze natuurfotograaf heeft toch minstens een 500mm. Alles dat korter is, is niet om serieus genomen te worden. Bij het bepalen van de positie in de pikorde lig ik er – Mine is bigger than yours– dus standaard als eerste al uit.
2. Verpakking Vervolgens wordt er naar je uniform gekeken (hoe meer camo, hoe echter) en ook daar faal ik gruwelijk, met mijn blingbling gymschoentjes en nepleren jackie.
3. Wapenfeiten
   Ter compensatie van een te kleine lens, kun je altijd nog Grote Verhalen inzetten. Begin tegen wie het maar horen wil en ook tegen wie het niet horen wil te oreren over de topfoto’s die je gemaakt hebt, de wedstrijden die je gewonnen hebt en je hoge positie op één of andere ranking list en de onwetende newbies zullen vast onder de indruk zijn.
4. Wie ben je en wie ken je?
   Tenslotte wordt er op grond van je naam een snelle inschatting gemaakt van je overige waarde: Ben je toevallig kenner van een mooie ijsvogelspot, heb je toegang tot een exclusieve dassenburcht of ken je mogelijk iemand die een kerkuilenkenner kent..?
   En daar gaat het bij mij helemáál mis;  Mijn ‘collectie’ bevat babyeendjes, heel erg niet zeldzame vlinders, lammetjes en zelfs spínnen. Allemaal soorten die niet honkvast zijn en kwalijker: totaal geen interessante soorten voor de Echte Natuurfotograaf. Zeg nou zelf: Zo´n babyeendje, klein koeziekoeziegansje of allerschattigst jong zwaantje, daar kun je als stoere Jager-Zonder-Geweer toch niet mee aankomen?!
   En als beetje vogelaar haal je je neus op voor zo’n exoot-in-wording als een nijlgansje. Alleen die heikikker, tsja, die bood me voldoende ruilmateriaal om nog enigszins status aan te ontlenen.

‘Heb’ je wél zo’n das, uil of ijsvogel als ruilitem, dan kan het spel beginnen. Belangrijk is natuurlijk om goed in te zetten. Een das inleggen, terwijl je maar een woelmuis kunt winnen is nooit slim. Een ijsvogel weggeven voor een boommarter met jongen is wél weer een mooie zet. En uilen ruilen kan altijd; “Jouw kerk- voor mijn steen- ?”
Gedurende dit spel krijg je natuurlijk steeds meer soorten in je collectie, die je weer in kunt zetten voor een nog mooiere soort en zo blijf je in rang stijgen. Popularity breeds popularity, zoals ze in het Engels zo mooi zeggen.
Onderweg beloof je uiteraard plechtig dat je het echt aan niemand zult doorvertellen. (…)

En ik…ik ben niet zo goed in spelletjes en bungel nog steeds ergens onderaan de ladder. Mijn netwerk zit vol met mensen die ik gewoon aardig vindt, of bewonder om hun kunnen, niet om het aantal beestjes dat ze inmiddels verzameld hebben voor het Grote Natuurfotografie Spel.

Laatst kreeg ik weer een berichtje:

“Heej Roes, ik heb babynijlgansjes gevonden!”
(inmiddels iets terughoudender dan toen) “Leuk voor je….!”
“Ze zijn zoooooooooooooooo schattig!”
“Dat zijn ze zeker!”
“Het zijn er wel 8….!”
“Waarom vertel je me dit eigenlijk? (iets met schade en schande) Wil je een babyeendje van me ofzo?!”
“Nee hoor, gewoon, ik weet dat je ze leuk vindt en als je wilt stuur ik je de locatie even door…”

Dank, Remco! Mijn vertrouwen in de fotograafheid is weer een beetje in ere hersteld!

Ennuh; Fijne Pasen! 😉

Nijlgansje in het roze, blijkbaar is mijn roze fase nog niet helemaal voorbij.

Dapper Stappertje

De nijlgans en haar geheime wapen

Army of Cuteness

Het geheime wapen zelf

Bad featherday

Zen Gansje

Genadeloos efficiënt….wie kan zoveel schattigheid weerstaan?

DreamDuckie

“We Are Family”