Een aantal jaren geleden was ik weer eens door de duinen aan ’t struinen, op zoek naar vossenwelpen.
Het was bloedverziekend heet, mijn tas werd met de minuut zwaarder en de welpen schitterden alwéér in afwezigheid.
Ik had braaf uren doodstil uit de wind gezeten, naar ingangen van burchten zitten staren en systematisch elk stukje duin uitgekamd zonder enig resultaat.
Wat deed ik toch verkeerd?
Hard werken moet toch uiteindelijk zijn vruchten afwerpen?
Wrong. Niet in Welpenland.
Moegestreden smeet ik ergens op een duintop mijn tas in het zand, toen de Witte Indiaan ineens uit het niets opdook en me vriendelijk vroeg hoe het ging….
Ik: “Pffft, ik ben ZO kláár met die welpen!
Ik probeer zo hard, maar het lúkt gewoon niet!
En als ik ze al vind, dan verhuizen ze weer…
WI: “Weet je wat jouw probleem is? Je wílt te graag!”
Ik: “Tsja….ik vind ze zo leuk, daar kan ik weinig aan doen, toch?
WI: “En toch…moet je het gewoon loslaten”
Ik: “Makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hebt een punt, Witte Indiaan.
Ik heb al zoveel energie verspild aan dit project. Genoeg is genoeg. Ik kap er mee, ik laat het NU los! Rotvossen ;)!
“Goed”. Zei de Witte Indiaan
“En je zult zien…dat op het moment dat je loslaat…je precies vindt wat je zocht…“
Ik: “Yeah Right, in a Perfect World! ”
En -ik lieg niet- precies op dat moment rent er een moervos voorbij.
Iets in de manier waarop ze liep, triggerde mijn laatste beetje energie.
Ik sprong op en sloop achter haar aan.
“Momentje, Witte Indiaan, ik zet je even op pauze, ik moet nog één laatste vosdingetje doen”
Dus voorzichtig volgde ik de vos en ik vergat bijna te ademen toen ze me rechtstreeks naar haar allerschattigste babywelpjes leidde…..een moment dat ik nóóit zal vergeten!
Na enkele minuten besloot ik ze met rust te laten en terug op het duin stond daar de Witte Indiaan, grijnzend als een malle: “Ik zei toch, gewoon lóslaten…?”
Hoewel ik soms wat twijfels heb bij de theorieen van de Witte Indiaan, zat er zéker een kern van waarheid in zijn verhaal.
Er schijnt een soort wetmatigheid in welpenland te heersen dat hoe harder je zoekt, hoe minder je vindt.
Geen idee of ze gewoon rúiken dat je te eager bent of dat ze simpelweg dol zijn op een spelletje Hard To Get.
Vorig jaar experimenteerde ik al met dit gegeven.
Dat klinkt makkelijker dan het is, maar het is me gelukt.
Prompt liep ik tegen wat allerschattigste welpjes aan.
Maar helaas, ik had al een bewoonde burcht gevonden,
Ze kwamen bijna achter me aan huppelen, maar dapper hield ik voet bij stuk.
Dááág welpjes.
En ook dit jaar heb ik deze kennis maar weer in praktijk gebracht.
Welpen, leuk hoor, maar er schijnt meer te zijn in het leven.
En guess what…van alle kanten kwamen de berichten over welpen:
….maar liefst drie bewoonde burchten….
“Sorry nu even niet”
…ze zijn totaal niet schuw…
“Druk druk druk ”
…het zijn er wel 11!
“Goh, da’s wel veel zeg”
…ze spelen voortdurend met elkaar…
“Mmmm…..”
…en ze zitten bij jou in de buurt, dus geen Geelblauwe Monster stress….!
“Okaaaayokaay….nog één keer dan om t af te leren…!”
Dus ik ben gegaan.
Het was zeker niet de mooiste locatie denkbaar, maar wel by far de makkelijkste óóit.
Er valt zeker iets te zeggen voor niet wekenlang zoeken, niet door duindoorns kruipen, geen honderden teken van je afpeuteren, geen uren doodstil wachten en niet zitten te zweten onder een camouflagenetje.
Gewoon rustig wachten tot de welpen hun show komen opvoeren en ondertussen vrolijk een beetje bijkletsen met collegafotografen, hoe simpel kan het zijn?
En wat de welpen van volgend jaar betreft: ik heb ze nu alvast losgelaten.
Welpen…welke welpen?
www.roeselien.nl 
Geweldig 🙂
t’is dat men zo aandrong om mee te gaan 🙂
Maar wel een gave ‘shoot’ aan overgehouden zeg! super hoor.
Groet, Geert
They are beautiful animals.
Hoi Roes,
Erg leuke en fraaie foto’s geworden van deze makkelijke en lieve Welpjes. Zo kan het inderdaad ook ja, hoewel de natuurbeleving er misschien wel minder om is.
Mooi toegevoegd stukje van de Witte Indiaan. Misschien moet je toch méér naar andere luisteren en het loslaten!!! 🙂
Groeten,
Remco
Haha geweldig die zinnen van Jave zijn echt zo bekend. “Je wilt te graag, gewoon loslaten” Je kan van alles zeggen van de man maar hij heeft ergens gelijk. Strakke plaatjes weer, de gehele tekst klinkt te bekend. Die rocks doen het wel goed, net even andere plaatjes als altijd!
Ik heb het al lang losgelaten! En nu maar hopen dat ze snel op mijn pad komen.
Jij hebt er in ieder geval een prachtige serie aan over gehouden. De stenen doen het goed als leefomgeving. En alle vosjes zijn natuurlijk schattig 😉
Gr. René
Misschien is loslaten wel het beste wat je kan doen. Bij jou heeft het blijkbaar geholpen. Ik heb dit jaar tot nu toe tevergeefs naar vosjes gezocht. Wellicht de hoogste tijd om het eens op de voorgestelde manier te proberen.Je hoort het wel of het gelukt is. Jouw serie maakt wel duidelijk wat ik gemist heb: een prachtige serie met een bijzondere begeleidende tekst 🙂
Groet, Kees
Roes,gefeliciteerd (12/06/2014) Een leuk verhaal over de witte indiaan.
Je moet toch veel geduld hebben om zulke mooie foto’s van deze vosjes te maken.
Heel fraai gedaan en ga zo door!!!!
Groetjes: Will en Dick uit een zonnig Boskoop
Wat leuk dat je de Witte Indiaan erbij gehaald hebt. Ik had de uitzending niet gezien, dus ik heb uiteraard nog even gekeken. Ach, hij zegt eigenlijk niet veel, loze woorden, maar zijn advies aan jou was uitstekend: Heerlijke jonge vosjes! Mooie serie weer.
Groetjes Loes
Leuke serie geworden, en een lekker lezende tekst erbij – een totaalgeheelgebeuren zeg maar als het ware… En die welpen ? Volgend jaar maar weer ! Of niet… Grtz, hans
Of wel(p)…..
Welpen en loslaten…. kan ik dat ook leren? 🙂
Mooie serie met als klap op de vuurpijl de laatste foto. Prachtig die kleine in dat mooie decor!
Grtz PIm
Mooi verhaal, en ik denk dat ik de tip van de Witte indiaan ook maar ga volgen. Heb dit jaar nog maar 1 welp gezien (op die plek bij jou in de buurt, toen ze al niet meer zo klein en schattig waren)……Leuk verhaal ook weer ( blauw-gele monsters…..sinds vorige week vrijdag weet ik daar ook alles van, want tot dat moment ging het altijd goed met de NS en de treinen 😉 )
Grappig…. Hij heeft de titel ” witte indiaan ” Ria Buis en mijn persoontje gekregen toen we hem voor het eerst zagen. Sindsdien is die naam gaan rondzingen.
Hij vindt het zelf geloof ik niet zo……😟
Wel een goed advies he.