101. Chasing Fritillaries

5.32…….Bleep bleep bléééép!
Midden in de nacht (gevoelstijd) word ik wreed wakker gebliept door een  push bericht op mijn telefoon.
Bijna druk ik het berichtje ongezien weg, maar nieuwsgierigheid wint het van de slaap.
Gelukkig maar, want binnen redelijke afstand van mijn huis blijkt zojuist een hele groep kievitsbloemen waargenomen!
En dan is het zaak om er zo snel mogelijk op af te gaan, want voor je ’t weet zijn ze weg.

Ik spring uit m’n warme bed en ruim voor zonsopkomst wurm ik me in mijn kievitsbloemcamopak: de roze met blokjespatroon.
Want deze ochtend ga ik op kievitsbloemjacht en het laatste dat ik wil is ze laten schrikken voordat ik ze goed en wel op de foto heb.
Ik bezit uiteraard ook de witgeblokte, zoals een beetje natuurfotograaf betaamt, maar ten eerste is de witte kievitsbloem bij lange na niet zo schuw als zijn roze soortgenoot en ten tweede is het dan toch een beetje alsof je in je pyjama op pad gaat.
En ik ga vér voor mijn foto’s, maar….er zijn grenzen.
Dus roze it is.
Uiteraard met bijpassende laarsjes, want in de regel is de habitat van een Kievitsbloem nogal zompig.
Daarbij weet je nooit hoe ze zullen reageren, dus wat extra voetbescherming kan geen kwaad.

Als ik aankom stuit ik onmiddellijk ik een bijna angstaanjagende hoeveelheid bloemen.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat er honderden kievitsbloemen samengedromd staan op een nog geen 100 vierkante meter en geloof me: dat maakt indruk!
Gelukkig staat er een hek omheen, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze er vandoor gaan. (Slim!)

Ik haal even diep adem en stap dapper over het hek.
Al bij de eerste geruisloze stap ik voel de sfeer veranderen.
Ik ben duidelijk in hun territorium, dus nu is het zaak héél, héél voorzichtig te werk te gaan.
Kievitsbloemen ogen weliswaar vrij stabiel, maar er gaan verhalen dat ze zéér onvoorspelbaar kunnen reageren.
Ik ben dus erg blij met mijn pak en de wetenschap dat ze me absoluut niet kunnen zien.

De truc met deze grillige bloemsoort is ze úiterst voorzichtig te benaderen
Nóóit rechtstreeks oogcontact maken- hetgeen als uitdagend kan worden opgevat- en vooral laag bij de grond blijven.
En uiteraard rekening houden met de comfortzone van de bloem, maar dat merk je snel genoeg (…)

Een slimmigheidje: Simuleer een kruipende camera.
Hoewel camera’s van nature niet in hun habitat thuishoren, schijnen ze hier toch geen bedreiging in te zien.
Hoe anders is dat met de mens, die ze plukt, afknipt of zelfs gedachteloos vertrapt…
Dus zijn ze op hun hoede voor onze soort en geef ze eens ongelijk!

Verder is het nuttig om te weten dat kievitsbloemen vrijwel altijd in groepen opereren en daarbij zijn ze zeer solidair: kom je aan één, dan kom je aan allen!
Ze hanteren het principe ‘Safety by Numbers’
In de regel staan ze ook nog eens erg dicht bij elkaar, zodat het heel lastig is er één te isoleren.

’s Ochtends -met name als t vochtig is-  zijn ze wel aanzienlijk trager.
Deels omdat al die dauwdruppels best zwaar zijn voor zo’n fragiel bloemetje.
Deels omdat ze dan nog niet zijn opgewarmd, wat uiteraard ook enorm scheelt.

Tijdens het fotograferen merk ik trouwens al snel hoe goed mijn kievietsbloemcamopak werkt: de kievitsbloemen lijken niet in het minst nerveus en meer dan wat subtiele bewegingen van de stengel heb ik niet kunnen waarnemen.
System works!
Eigenlijk staan ze er wel heel kalmpjes en vredig bij en als je niet beter zou weten zou je er nooit iets achter zoeken…

En dan….als je dan eindelijk  succesvol geïnfiltreerd bent in het kievitsbloemenkamp zonder betrapt te worden…dan weet je waarvoor je al die moeite hebt gedaan.
Je wordt verwelkomd in een magische, bijna sprookjesachtige wereld, vol glitters,druppels, cirkels en zachte kleurtjes en heel, héél eventjes voel waan je je bijna een kievitsbloem tussen de kievitsbloemen…..hoe mooi is dat?!