89. Don’t Bite the Plant that Eats you

Natuur zit soms ráár in elkaar.
Tot voor kort dacht ik nog dat je grofweg twee keuzes had:
1. Eten
of
2. Gegeten worden
Bij een ontmoeting tussen twee verschillende diersoorten is de één vaak de predator en de ander de prooi.
Natuur is wreed, maar vooral: lekker simpel en overzichtelijk.
Not.
Recentelijk kwam ik erachter dat het ook een soort wederzijds ding kan zijn: je eet…en tegelijkertijd word je gegeten. Een soort eh…eerlijk oversteken.
Je brood = je dood.

Goed, misschien een tikje gechargeerd, maar grofweg typeert dit zo ongeveer de relatie tussen insect en zonnedauw.

Het systeem werkt als volgt:
Zonnedauw groeit op zeer arme grond en voor voldoende voedingsstoffen is ze dus afhankelijk van andere bronnen, namelijk insecten.
Zonnedauw maakt gebruik van twee zogenaamde klieren.
Eén klier scheidt een heerlijk zoet middeltje af, waarmee een insect verleid wordt zonder morren haar doodvonnis te tekenen.
De onfortuinlijke juffer onderbreekt haar vrije vlucht om te landen op de aantrekkelijk geurende zonnedauw.
Zodra ze goed en wel zit laat de zonnedauw zich van haar minder liefelijke kant zien en treedt klier twee in werking.
Deze doet niet aan verleiden, maar komt direct ter zake en zuigt de juffer langzaam maar zeker leeg.
Zie hier de ware aard van zonnedauw: een duister plantje met gemene plakkerige tentakels, verpakt in het misleidende uiterlijk van liefelijk glinsterende dauwdruppeltjes in de ochtendzon.

Nu zou je verwachten dat zo’n gevangen insect een dappere doodsstrijd levert.
Gillend en schreeuwend de strijd met de boze plant aangaat om op z’n minst met eervol verzet ten onder te gaan.
Ik weet niet hoe het met vlinders of mieren zit, maar juffers maken van deze optie in ieder geval geen gebruik.
Sterker nog: terwijl het leven langzaam maar zeker uit ze weg wordt getrokken, prikken ze als laatste avondmaal zelfs nog een vorkje vijand mee. (!)

Om heel eerlijk te zijn vráágt zo’n houding bijna om een Darwin Award, maar…..ik ben nu eenmaal een sentimental fool.
Dus als die twee enorme jufferbruine (of blauwe, of desnoods rode) ogen me door m’n macrolens aankijken en het proces nog niet onomkeerbaar in gang is gezet, dan vis ik ze er mooi weer uit.
Jammer van de foto’s.
En ook jammer van al die boze fotomaatjes, die nooit meer met me op stap willen.

Ronde zonnedauw (Drosera rotundifoli) : een mooi en onschuldig ogend plantje.

Hetzelfde geldt voor de kleine, kaapse, of (zoals in deze foto) de lange zonnedauw (Drosera anglica)

Een duister plantje met gemene plakkerige tentakels, verpakt in het misleidende uiterlijk van liefelijk glinsterende dauwdruppeltjes in de ochtendzon.

Wie is bloeddorstiger: de jufferetende zonnedauw, of de zonnedauw etende juffer…?

Een vlinder met pech, gevangen door zonnedauw

Als je niet beter wist zou je denken dat deze juffer de dag van haar leven beleeft.

Voor deze juffer is het duidelijk te laat. Redden uit de zonnedauw heeft geen zin meer.

Verleid & verloren….

Twee jufferbruine ogen keken de fotograaf aan…

Een juffer weet zich op te trekken aan een stengel van de bloeiende zonnedauw….

…en is daarmee ontsnapt aan de tentakels van deze gruwelijke plantjes…