Voor trouwe blogvolgers inmiddels al een bekend verhaal, maar bij deze nog even mijn ‘two cents’:
Op een fotografieavondje in de duinen liep ik met Peter (nee, niet Polderpeter,een andere Peter dit keer) terug naar de uitgang.
We waren redelijk vroeg, zodat we netjes voor zonsondergang buiten zouden zijn.
Tenminste….dat dachten we, want dit plan werd bruut gewijzigd door een eenzame telelens op statief die doelloos over een kanaaltje staarde.
En een onbemande lens roept toch vragen op.
Heel even bekroop me de gedachte dat ik weer iemand uit een kanaal zou moeten gaan vissen, maar de eigenaar bleek gelukkig gewoon langs de kant te zitten.
Al snel zagen we waarom hij z’n toestel in de steek had gelaten.
In het kanaal stond het kleinste damhertje dat ik ooit heb gezien, zeiknat en doodsbang.
Dus haastten we ons naar de overkant om de fotograaf te helpen het arme kind op het droge te brengen.
Waarschijnlijk was het zo bang en koud dat vluchten er niet meer in zat, dus zonder al te veel moeite stond het diertje al snel druipend en bibberend op de kant.
Uiteraard hadden we handdoeken (onmisbare randapparatuur) bij ons en hebben we zo goed en zo kwaad als het kon de kleine drijfnatte Bambi proberen droog te maken.
Tsja…en dan….?
Laat je dat verkleumde jong zo verloren liggen om misschien eenzaam en koud de nacht in te gaan?
Zonder moeder en overgeleverd aan opportunistische vossen…?
Of neem je haar mee? Met het risico dat ze weliswaar gezond maar moederloos eindigt in een hertenkamp.
En stel dat moeder wél in de buurt is en wanhopig blijft zoeken naar haar kleintje..?
We besloten snel dat de natuur beter raad weet met dit soort problemen dan wij en dat moederhert hopelijk haar jong weer zou weten te vinden.
Daarna hebben we de boswachter nog even gewaarschuwd.
Hij beloofde ons nog even poolshoogte te gaan nemen. Waarschijnlijk voornamelijk om die weekhartige types met hun stadse fratsen gerust te stellen, maar toch…
Het was weer een memorabele avond, al vraag ik me toch af waarom alles steeds zo nat moet worden als ik op pad ben 😉
www.roeselien.nl 
Hoi Roeselien’
zoals altijd weer een heel leuk verhaal, compleet met fraaie foto’s.
Als je een jonge ree ‘vindt’ moet je er absoluut afblijven, omdat i.v.m. geurtjes de reegeit de jonge bambi bijna altijd verstoot(?)….. toch?
Weet je de afloop?
Groet, Geert
Hi Geert,
Ik weet helaas niet hoe het afgelopen is, ik kan alleen maar hopen dat de moeder het jong na ons vertrek weer gevonden heeft.
Het is inderdaad niet verstandig een jong dier aan te raken en het is me bekend dat je zeker bij reeën dan verstoting riskeert.
Maar als we het jong er niet uitgehaald hadden was hij zeker vrijwel zeker verdronken of doodgegaan van de kou, dus in dit geval was er niet echt een keuze…
Groetjes & dank voor je reactie,
Roeselien
Hahahah dit heeft weer een zeer hoog Roeselien gehalte. Wie vind er nu een hertje in de sloot? Dat is op zich al heel bijzonder dacht ik. Heel goed dat je er ook nog even de nodige foto’s van heb gemaakt want dit soort herinneringen moeten onuitwisbaar worden gemaakt vind ik. Een hartverwarmende foto serie waarin jullie eer toekomt….
Vaak vergeet ik in dit soort situaties foto’s te maken en achteraf is dat dan best jammer omdat beelden vaak zoveel meer zeggen dan woorden.
Dit keer was ik weliswaar alert genoeg om m’n camera uit de tas te trekken, maar zonder echt naar m’n instellingen te kijken. Iets met ISO 1600;)
Geen topfoto’s, maar wel handig om wat illustratiemateriaal te hebben.
Hoi Roeselien,
Ik kende het verhaal al, maar niet in deze versie. Wat is het een kleintje. Het zal wel volkomen uitgeput zijn geweest van dit hachelijke avontuur, want anders zou hij er toch wel meteen vandoor zijn gegaan?
Een handdoek zal bij jou inmiddels wel een vast onderdeel van je uitrusting zijn?
Goede aktie van jullie!
groeten, Gonnie
Hoi Roeselien, wat een mooi (beeld) verhaal, echt iets voor jou om dit mee te maken.
Misschien blijft de kleine je herkennen en komt het je nog een keer begroeten.
Staat je trouwens goed zo`n baby op schoot.
Mooi verhaal,
groetjes Greet
Ach wat een avontuur toch weer, ik had het bij Ron al gelezen en gezien, maar ik wist niet dat jij er ook bij was.
He, volgens mij blijf je je toch altijd afvragen hoe het afgelopen is met dit diertje.
Wat een droppie is het trouwens, en toch wel een heel bijzonder momentje, zo’n natte bambie op je schoot, om nooit te vergeten.
Groetjes Loes
Kuddos voor jou, Peter en de eigenaar van de lens!!!
Jammer dat het verhaal geen bekend eind heeft…net als velen vraag ik me af wat er uiteindelijk van dit jonkie terecht gekomen is…
Dat je avonturen vaak nat eindigen,tja…wat nat is droogt vanzelf een keer op…toch?
Jammer dat je niet weet hoe het afgelopen is … maar wat een schatje is het en wat hebben jullie goed gehandeld! Fijn om te zien dat de kleine veilig op het droge is gekomen en hopelijk is alles goed afgelopen.
Groetjes,Miranda
wat een super actie, je gaat nooit meer zonder een handdoek het AWD in..;-)
Wat goed dat er een foto van is gemaakt, zal een heel bijzonder gevoel geweest zijn, en nu maar hopen dat het een goed einde heeft, wat je helaas nooit te weten komt.
Groetjes Von
inderdaad ik had er elders ook al over gelezen.
Wat een gebreurtenis zeg.
geweldige foto`s ook!
“weekhartige types met hun stadse fratsen”; ik vind ‘m sterk! Ik bedoel, ik mag dan inmiddels wel op het platteland wonen maar als ex-Hagenees val ik ook wel onder die typering.
Moet een speciaal gevoel geweest zijn zo’n jong hertje in je armen.
Groeten,
Robert
Hi Roeselien,
Wat een verhaal. Ik had het al biij Ron gelezen, en nu jouw verslag.
Arm hertje. Ik zou hetzelfde gedaan hebben, ook al weet ik dat je kleine hertjes niet mag aanraken, het laten worstelen in het kanaal kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Mooie foto’s ook. die van jou met het lieve hertje vind ik heel vertederend.
groetjes Ghita
Hoi Roeselien
Wat een verhaal..En zoals je schreef..op dat moment heb je geen keuze.
En is dit de juiste manier..Helaas weten we nu niet hoe het afgelopen is..
Maar laten we er maar van uit gaan dat alles weer goed is gekomen.
En dat ze snel weer gevonden is door de moeder.
Gr Henk
Prachtig verhaal Roeselien en mooi dat jullie konden helpen. Op zo’n moment denk je niet na of het moederhert het kalf eventueel gaat verstoten. Je probeert het diertje te redden en dan is het aan de natuur hoe het verder gaat.
Groet,
René Vos
Ben benieuwd hoe het is afgelopen met dit megaschattige bambi’tje.
En ach, nattigheid: het hoort er geloof ik bij, bij de natuurfotografie 😉